حاجت به كمي رُتوش داري!
گلدوزي روي پيرهن، هيچ!
گل هاي شكفته، توش داري!
آن شربت لب نمي شود خشك
هرقدر كنند نوش، داري!
"دربندِ" تنت، دو قلّه دارد!
بازار، كنارِ "شوش" داري!
دكّانت، اگرچه در "جنوب" است
صد ميوه، بَرا فروش داري!
از پسته بگير، تا به ليموش
از خربزه تا هلوش داري!
يك معدنِ بي نظير هم هست
جويا نشوم كه: «كوش؟!»، داري!
مرواري تابناك دندان
ياقوت ز لب به روش داري!
از مرمرِ ِ ناب هرچه دارم
در ذهن خود آرزوش، داري!...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر