(1)
ورپِریدَه!
با اي هيبت كه مي يَه از مین ِ كوچه رد مِرَه!
مِدِنُم دل مو واز زير پاهاش لِقَد مِرَه!
نِمدِنُم تو خَنَه ايرترنت و مارواره دِرَن
كه اي جور، سر دودقه قر دادنِر بِلَد مِرَه؟!
زردي زلفاي او از بِهِ طرقِبه سَرَه
سرخي لپّاي او به سيب اخلمد مِرَه
هم مو از را مِرِسُم، در مِرَه ورپريدَه ، زود
مِگي دريايَه كه با چشم مو جزر و مد مِرَه
تا مُپُرسي سنّشَه ، چل سالَه، شونزَه سالَيَه
به ما كه واز مِرِسَه تا هشتاد و نِوَد مِرَه
خورشيد ِ ميون ابرَه كه دِوومِه نِدِرَه
پِرهیبش به چشم تو يَك دِقَه سر نزد، مِرَه
خِيلِه خواستُم بِزِنُم قيدِشَه؛ اما ميبينُم
اي جوري بِرِي مويِ بي مَيَه، خِيلِه بد مِرَه!
(2)
هلوی نوبر!
تِلَق تِلَق صدا می یَه ، تق تق کفش پا می یَه
از تو کوچَه ،تنگ غروب صدای آشنا می یَه
کفشایِ پاش مخملیه ، طعم ِ لباشم هِلیَه
کوچَه از آدم خَلیَه ، پر مِشَه تا به را می یَه
یَگ شالِ سبزه به سرِش ، مانتویِ تنگِه به برِش
پروانه ها دور و وَرِش ، با صد رِقَم ادا می یَه
انار کاشمر نِمِخِی؟! یَک کوهِ مرمرِ نِمِخِی ؟!
هلویِ نوبر نِمِخِی ؟! بخوا، بخوا، بخوا، می یَه
شیرینَه، دختر خَلَمَه ، حرف ندِرَه یَگ کِلِمَه
آرایشِش صد قِلَمَه ، مِلِرزَه کوچَه تا می یَه
بیگیر جلوشَه خَلَه جان! قاب پلوشَه خَلَه جان!
نذار ولو شَه، خَلَه جان! بِزِش بُگُ کجا می یَه؟!
اینجِه دلا خونه بِراش ، چشماما حیرونه بِراش
اشکاما پنهونَه بِراش ، بِزِش مِگِم نیا ، می یَه
خوشِش می یَه نگاش کُنِم ، نگا به کفش پاش کُنِمِ
به ابروی سیاش کُنِم ، به قصد ای نگا می یَه
بارون جرجر مِبارَه ، از سر معجر مِبارَه
تو چشمای تر مِبارَه ، تا لبِ بومبِ ما می یَه
جامِشَه از اشکای ما ، پُر مِکِنه صبح سحر
فردا همی حکایَتَه ، که واز سر دلا می یَه
لپّای ِ پور آبِه دِرَه ، چشمای مهتابِه دِرَه
پیچِّه دِرَه ، تابه دِرَه ، بارونِ باصفا می یَه
چشما که پَرپَر مِزِنه ، شیرین دِرَه در مِزِنَه
دلُم همَش وَر مِزِنَه ، صدای آشنا می یَه
بیگیر جلوشَه خَلَه جان! قاب پلوشَه خَلَه جان!
نذار ولو شَه، خَلَه جان! بِزِش بُگُ کجا می یَه؟!
