از چندین هنر کورش زمان - 3 (صندلی های بیچاره ، مستمعان ِ آواره!)

صندلی هاشان، اگر نا داشتند،

شوقِ در رفتن از این جا داشتند!

مثل ِ "هاله" ، هی گم و گور می شدند

راهی ِ یک عالم ِ دور می شدند

تا نبینند آن مَه ِ رخسار ِ تو

نشنوند آن شکّرین گفتار ِ تو

چون مه ِ تو ، از خُسوفی تیره گشت

کذب ها بر گفته هایت چیره گشت!

"هاله ی نور"ت ز تو بگریخته

تیرگی با جان ِ تو آمیخته

دست ِ تو رو گشته نزدِ مردمان

در حنایت نیست رنگی، بی گمان

رنگ ِ خون دارد نگاه ِ سرد ِ تو

بوی مرگ آید ز آه ِ سرد ِ تو

حال، تو ماندیّ و حوضی بی فروغ

پر تعفّن از لجن های دروغ

صندلی ها را خدایا، صبر ده

پنبه ها در چشم و گوششان بنه

تا رها گردند از روی و ریا

فارغ از این نطق های بی صفا

صندلی ها هم، اگر پا داشتند

شوق ِ در رفتن چو ماها داشتند!

این هم بقیّه ی عکس ها:

منوچهر ِ نادان، برو دست بوسی

(به آهنگ ِ ترانه "خداحافظ ای اغ بر دل نشسته" خوانده شود)

خداحافظ ای مرد خوشروی و خوش خند

تو هم سرنگون گشتی با دست اسفند

خداحافظ ای همنشین سفرهای خارج

تو هم همصدا گشته ای با خوارج

خدا حافظ ای مرد خوشروی دولت

تو را می سپارم به آغوش ملت

چرا ناگهان لب، به مهمل گشودی؟

ز اربابِ محمود، شکایت نمودی؟

چرا گفته بودی، سیاست دو تا شد

"بقایی" برای، وزارت بلا شد؟

بقایی اگر هم، مزخرف بگوید

برای سیاست، هزینه فزاید

رفیق رحیم است، یقین می تواند

که در هر زمینه، شتر می دواند

بقایی عزیز است، مشایی ایاز است

رفیق مشایی مجاز مجاز است

منوچهر ِ نادان، برو دست بوسی

که مرگِ خر است این سگان را عروسی!...