آن زمان که ما رفتیم از برای آزادی *
خواب های خوش دیدیم در هوای آزادی!
او سوار بر اسب ِ سرخ یال ِ خود می تاخت
ما پیاده و نالان در قفای ِ آزادی
وعده های ِ توخالی، از شرایطِ عالی
بک سره به گوش آمد از نوای ِ آزادی
مرده باد "آن" ، این سو ؛ زنده باد "این"، آن سو
جمله سبنه زن گشتیم در لوای آزادی
جوجه های قانون و موش های رأی ِ خلق
شد خوراک ِ شیرین ِ گربه های ِ آزادی!
دادمان به گردون رفت زین همه نگون بختی
آه و ناله ها گم شد لا به لای ِ آزادی!
از عدالت و ایمان ، مهرورزی ِ جانان
کلّ ِ غصّه ها له شد زیرِ پایِ آزادی!
بند "جیم" عجب پرکار ، ما به گردِ آن پرگار
چشم و چار ِ ما کور از نقطه های ِ آزادی!
ای خدا، تو می دانی دست ها شده کوتاه
از جمالِ جمهوری ، وز قبای ِ آزادی!
چشم ِ ما و احسانت؛ دست ما و دامانت
پس برس به دادِ ما، در بلایِ آزادی!...
____________________________________
* بر اساسِ غزلی معروف و جاودانه از زنده یاد فرّخی یزدی:
"آن زمان که بنهادم سر به پایِ آزادی
دست ِ خود ز جان شستم از برای ِ آزادی
کلّ این غزل را می توانید در ادامه ی مطلب ملاحظه بفرمایید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر